Maandoverzicht: januari 2017 (Dagmar)

Als een goed begin het halve werk is, dan komt het met 2017 wel goed. In de eerste maand van dit nieuwe jaar had ik namelijk al een Spiel-Natuurvriendenhuis-reünie-spellendag, een Spellenpret-middag, een spellenmiddag-speelafspraak en een paar spellenavonden op kantoor. En daarnaast speelde ik ook nog af en toe met Niek een spelletje. In januari kwam daardoor 32 keer een spel op tafel, waaronder 7 spellen die ik voor het eerst deed. Ik speelde naast deze nieuwe spellen ook een aantal golden oldies.

Het leukste spel dat ik deze maand voor het eerst deed was Terraforming Mars (met lichtjaren voorsprong op de andere spellen). In dit spel ga je samen met de andere spelers aan de slag om het leefbaar te maken op mars. Zo moet je watervlaktes aanleggen, het zuurstofniveau verhogen en zorgen dat de temperatuur op de planeet flink omhoog gaat. Als je deze omschrijving leest, dan lijkt het net of dit een coöperatief spel is, maar dat is niet zo. Je werkt dan wel samen aan een doel, maar je scoort punten voor jouw bijdragen aan dit doel en wie de meeste punten heeft wint. Het is een spel met een stevige speelduur, maar de tijd vloog voorbij. Terraforming Mars is verder een goed gestroomlijnd spel waarbij je iedere ronde uit een aantal acties kan kiezen waardoor je het verblijf op Mars steeds aangenamer maakt. Er zijn een aantal acties die je altijd uit kan voeren en voor de andere acties ben je afhankelijk van de kaarten die je trekt. Zo kan je investeren in het bouwen van fabrieken waardoor je iedere volgende ronde extra grondstoffen krijgt die je weer kan verkopen of gebruiken. Zo bouw je langzaam aan je eigen economie op waardoor je met steeds grotere stappen de planeet leefbaar maakt. Thematisch zit het spel ook goed in elkaar en ik heb gehoord dat zelfs de wetenschap achter de mogelijke acties op de kaarten klopt (ik ben maar een simpele econoom en dit element gaat mij dus boven mijn pet). Er zitten echt heel veel kaarten in het spel dus je kan altijd wel iets leuks en het spel zal iedere keer anders verlopen. Omdat ik denk dat zelfs Niek (die het toch niet zo heeft op lange spellen) gaat overtuigen, verwacht ik dit spel wel in mijn spellenkast te gaan verwelkomen. Maar daarvoor moet ik wel even geduld hebben want op dit moment is het uitverkocht en wacht de spellenwereld met ingehouden adem op de tweede druk in het Engels (februari) of de eerste druk in het Nederlands (tweede kwartaal).

Tot mijn grote genoegen lukte het verder om deze maand mijn impuls aankoop van Spiel op tafel te krijgen. Op Spiel kocht ik het bizarre Japanse spel Who soiled the toilet. In dit spel strijden de Nette Mensen tegen de Viespeuken op het toilet. Het is een spel met geheime (WC-)rollen dat in twee fases wordt gespeeld. In de eerste fase bepaalt de startspeler welke spelers en in welke volgorde van het toilet gebruik gemaakt mag worden (het spel bepaalt hoeveel mensen mogen gaan). De andere spelers mogen vervolgens hun veto inzetten om de volgorde te veranderen (iedereen heeft maar 1 veto dus je moet hem slim gebruiken). Vervolgens gaan de uitverkoren naar het toilet. De Nette Mensen laten het toilet achter zoals ze het aantroffen (netjes dan wal vies) terwijl de Viespeuken de keus hebben om een net toilet te bevuilen (door de wc-kaart op de vieze kant te draaien). In het spel zijn ook nog behendigheidsrondes waarin je moet proberen van een gepaste afstand een pokerfiche op de speldoos (in de vorm van een toilet) te gooien. Toen ik dit spel kocht waren mijn verwachtingen laag omdat spellen met een bizar thema vaak tegenvallen (het spel verkoopt op het thema maar niet op de spel zelf). Nou wil ik niet meteen zeggen dat Who soiled the toilet een fantastisch spel is, maar er zat meer spel in dan ik had verwacht. In het potje wat ik speelde was het vooral heel jammer dat de Nette Mensen niet zo handig waren in de behendigheidsronde zodat de Viespeuken we heel makkelijk de winst binnen wisten te slepen. Ik hoop dat ik nog eens een groep mensen zo ver krijg dat ze dit met me willen spelen want ik vond het best leuk en denk dat het leuker wordt als je het vaker speelt. Maar ja, dat thema, dat schrikt toch best veel mensen af zo heb ik ontdekt.

Tragedy Looper speelde ik zelfs twee keer. Tragedy Looper is een deductiespel waarin de spelers proberen bepaalde gebeurtenissen te voorkomen. Dit lukt zelden in een keer dus je kan een paar keer terug in de tijd waarna je de kennis uit eerdere rondes gebruikt om de gebeurtenis te voorkomen. Ik houd niet zo van deductiespellen omdat ze me al snel te complex worden en dat was ook bij dit spel het geval. Het eerste scenario vond ik nog leuk, maar het tweede werd me al te ingewikkeld. En dan te bedenken dat dat ook nog steeds maar een instapscenario was en de echt moeilijke nog moesten komen. Ik kan me goed voorstellen dat mensen die van het ontrafelen van puzzels en raadsels houden dit een geweldig leuk spel vinden. Mijn ding was het alleen niet.

Verder speelde ik deze maand nog de volgende spellen voor het eerst. Oceanos, een alleraardigst familiespelletje dat op valt door zijn prachtige uitvoering. Not Alone, ook een prachtig spel waarin een speler een buitenaards wezen speelt die onaangekondigd bezoek krijgt van een stel ruimtereizigers en deze probeert te verjagen terwijl de ruimtereizigers proberen te overleven. Dit spel kwam niet helemaal uit de verf omdat de regels ons niet helemaal duidelijk waren. Ik speel het graag nog eens want het heeft wel potentie om leuk te zijn (en dan vooral met meer dan 2 spelers denk ik). Jórvik is een geupgrade remake van Die Speicherstad maar dan met Vikingen in plaats van Hamburgers. Het is een interessant biedspel waarin je altijd geld te kort hebt. En ook Fuji Flush speelde ik voor het eerst. Dat dat spel me niet zo goed beviel hebben jullie in mijn recensie al kunnen lezen.

Deze maand kwamen er ook nog een paar spellen onder het stof vandaan. Zo speelde ik met Niek twee keer Lost Cities. Dit oudje van Knizia hoeft wat mij betreft nog lang niet met pensioen. Dit is een spel waarin je oplopende rijtjes van kaarten moet maken 2-10). Je begint met acht kaarten op handen en moet elke ronde een kaart afleggen. Deze kaart mag je aan een van je eigen rijtjes leggen of afleggen in het midden. Daarna trek je een kaart van de trekstapel of van een van de stapels met eerder afgelegde kaarten. Doordat je gedwongen wordt een kaart af te leggen moet je continue lastige keuzes maken doordat rijtjes oplopend moeten zijn en je een overgeslagen nummer dus later niet alsnog kan aanleggen. Je wilt niet weten hoe zuur het is om een 8 neer te leggen en dan de 7 zeven in dezelfde kleur te trekken. En je wilt al helemaal niet weten hoe vaak me dit overkomt. Maar daar staat het genoegen tegenover dat je niet de zeven maar de negen trekt en je de beurt daarna even niet hoeft te twijfelen over welke kaart je speelt. Wat mij betreft verdwijnt dit spel niet weer onder het stof maar ligt het snel weer op tafel.

Een ander spel dat te lang in de kast had gestaan was That’s life. Ook dit spel stond zelfs twee keer op tafel. Het is net als Lost Cities een spel waar je tegen wat frustratie en tegenslag moet kunnen. In dit spel wordt een spoor gemaakt van kartonnen tegels met pluspunten, minpunten en klavertjes vier (die je een minpunten kaart laten veranderen in een pluspunten kaart). Omstebeurt gooi je met een dobbelsteen en zet je een van je pionnen het gegooide aantal stapjes vooruit. Als je als laatste van een tegel vertrekt dan moet je die tegel pakken. Als het pluspunten zijn dan is dat natuurlijk geen bezwaar maar een tegel met minpunten laat je natuurlijk graag aan je neus voorbij gaan. In dit spel wil je vaak eigenlijk helemaal niet bewegen want je wilt dat de anderen eerst weg gaan van jouw pluspunten tegel. Of je wilt pas weg als er een andere stakker is om achter te laten op de minpunten tegel. Maar je moet wat doen en dat zorgt voor veel leedvermaak waarbij iedereen wel een keer moet incasseren. Ik vind dit echt een heerlijk spel omdat de regels zo lekker simpel zijn, maar de keuzes waar je voor gezet wordt dat niet zijn. En dan zijn de afbeeldingen op de tegels ook nog eens heel grappig.