Maandoverzicht: juni 2016 (Dagmar)

In juni kwam 34 keer een spel op tafel en daar zaten flink wat spellen bij die ik voor het eerst speelde, maar ook een paar golden oldies. Ik viel deze maand met mijn neus in de boter met een spellendag met Peter Hein en Anton, een spellendagje bij me thuis met een aantal Spellenpretters en een spellenavond bij Spellenpret. En daar tussen door speelde ik met Niek nog flink vaak een tweepersoonsspelletje. Ik speelde zeven spellen voor het eerst en daar zaten een paar hele leuke spellen tussen.

Het eerste nieuwe spel was Potion Explosion (zie hier mijn recensie over dit spel). Dit spel valt op door dat het er uit ziet als een knikkerbaan. Daar had ik als ukkepuk al een zwak voor en dat is nog niet helemaal over. Het spel ziet er gelukkig niet alleen fantastisch uit, het speelt ook nog eens heel lekker vlot weg en heeft genoeg om het lijf om ook na een paar keer leuk te blijven.

Het tweede nieuwe spel is eigenlijk een uitbreiding, namelijk de uitbreiding voor regenwormen. Ik heb al jaren een reiseditie van regenwormen die we tijdens vakanties met plezier spelen. Ik was dan ook heel nieuwsgierig naar de uitbreiding, maar ja, die combineerde niet met de reiseditie. Na lang wegen en wikken heb ik daarom toch maar zowel het basisspel én de uitbreiding gekocht. De uitbreiding voegt een aantal elementen aan het spel toe. Zo kan je een fiche krijgen dat één punt waard is als je twee of meer enen aflegt. Ook zitten er twee extra tegels (van 11 en 13) in het spel die je alleen kan pakken als je het getal exact gooit en die daarna niet door andere spelers van je afgepakt mogen worden. En ten slotte zitten er een aantal houten figuurtjes in die op sommige tegels komen te staan. Als je zo’n tegel pakt, dan krijg je het figuurtje er bij en die geeft je een kleine bonus (bijvoorbeeld één worp over mogen doen). Ik vind de uitbreiding best aardig, het voegt wat franje toe aan een toch al sterk spel. Maar de basis is zo goed dat het ook eigenlijk heel goed zonder de extra tierelantijntjes kan. Ik ben nog een beetje aan het twijfelen (daarom heb ik ook nog geen recensie geschreven), maar neig er naar dat ik het spel puur leuker vindt.

Het derde nieuwe spel was Istanbul. Ik had hier de vage indruk van dat het best ingewikkeld was en omdat ik al zo veel complexe spellen heb die ik bijna nooit speel had ik het spel dus genegeerd. Ik bleek het echter bij het verkeerde eind te hebben. Istanbul is niet heel complex, het is een wat pittiger familiespel of een licht liefhebberssspel). Istanbul blijkt uit 12 locaties te bestaan waar op verschillende manieren diamanten zijn te verkrijgen (bijvoorbeeld door te ruilen of door ze te kopen). Je beweegt met een stapel ronde schijfjes over het bord. Als je ergens voor het eerst komt laat je een schijfje achter en als je ergens komt waar nog een schijfje ligt, dan haal je hem op. Je moet er voor waken dat je stapel niet leeg raakt. Dit is een slim mechanisme dat je voor interessante keuzes zet. Ik vind het een leuk spel en het speelt ook goed met zijn tweeën. Ik ben van plan om binnenkort de recensie te schrijven.

Het vierde nieuwe spel dat ik (eindelijk) speelde was Mangrovia (zie hier mijn recensie over dit spel). Dit spel stond al een tijdje ongespeeld in mijn kast, maar ik kwam niet door de spelregels heen. Gelukkig kreeg ik hulp van Lody en Caroline, die het me samen uitlegden. Ik ben heel blij dat ze me over de drempel hebben geholpen want Mangrovia is een spel naar mijn hart. Het is niet te ingewikkeld, maar toch moet je continue interessante keuzes maken. En het ziet er ook nog eens heel mooi uit. Ik verwacht dat dit spel niet voor het laatst op mijn tafel heeft gestaan.

Het vijfde nieuwe spel dat ik voor het eerst speelde was een nieuw spel van Hans im Glück, namelijk Dynasties: Heirate & Herrsche. Ik vond dit een heel chaotisch spel waar van alles tegelijkertijd gebeurde en waar ik nog niet echt een rode draad in kon ontdekken. Misschien zou je het zelfs een JASE (just another soulless euro) kunnen noemen. Van mijn medespelers begreep ik dat zij dit spel de eerste keer dat ze het speelden ook heel chaotisch vonden, maar dat het een tweede potje al wat soepeler en logischer begon te worden. Mijn eerste indruk is dat dit niet helemaal het soort spel is dat ik leuk vindt, maar ik geloof ook best dat dit inderdaad een spel is wat leuker wordt als je het vaker speelt.

Het zesde spel dat ik voor het eerst speelde was Lewis & Clark. Ik had al veel goeds over dit spel gehoord, maar het thema sprak me niet zo aan (het ontdekken en doorkruisen van Noord-Amerika). Wat ik heel leuk aan dit spel vind is dat er heel veel aandacht aan de uitvoering is besteed. Zo zitten er karakterkaarten in waarop mensen (en één hond) staan afgebeeld die deze expeditie in het echt aan het begin van de 19^e eeuw hebben uitgevoerd en staat er in het regelboekje extra informatie over deze karakters. Je moet tijdens het spel proberen door het uitspelen van bepaalde combinaties van kaarten goederen te verwerven die je helpen om de rivier af te reizen. Op een gegeven moment moet je dan je kamp opslaan, maar voor je dat mag doen word je nog achteruit gezet omdat je bijvoorbeeld te veel handkaarten hebt of te veel goederen op voorraad. Je moet dus heel goed plannen in welke volgorde je je acties uitvoert. Ik bakte daar eerst niets van, maar op een gegeven moment had ik een trucje gevonden dat werkte voor de kaarten die ik inmiddels had verzameld. En toen vond ik het spel eigenlijk een beetje saai worden, want ik wist al precies wat ik de komende 5 beurten wilde gaan doen en toen ik daarmee klaar was heb ik hetzelfde trucje nog een keer gedaan. Je moet vast bij ieder spel weer even een nieuwe manier vinden om vooruit te komen want de kaarten die je gebruikt komen iedere keer in een andere volgorde voorbij. Ik kan me voorstellen dat mensen dat een leuke uitdaging vinden om te doen. Voor mij was het iets te veel geworstel aan het begin van het spel (ik kwam echt niet vooruit) en toen ik eenmaal het trucje gevonden had waren veel beurten juist een beetje saai. Mixed feelings dus.

Het laatste nieuwe spel dat ik deze maand speelde was Treasure Hunter van Queen. Dit spel zit in een grote doos en dus verwachtte ik ook dat het een groot spel zou zijn. Maar dat bleek niet te kloppen, uit de grote doos kwam een leuk, kort kaartspelletje. Iedere ronde zijn er een drie categorieën waarin de speler met de meeste én de speler met de minste punten in die categorie een kaart krijgt. De kaart die je krijgt kan zowel pluspunten als minpunten bevatten. Het spel zelf is een draftgame waarbij je telkens uit een stapel kaarten er één uitzoekt en de rest doorgeeft en zo net zo lang doorgaat tot alle kaarten zijn vergeven. Ik vind dit een leuk mechanisme en het werkte heel goed in dit spel. Het sprookjesthema van het spel sprak me ook aan. Dit spel is dus een schaap in wolfskleren (leuk spel in afschrikwekkend grote doos). Ik zou het graag nog eens spelen.

Deze maand kwamen ook een paar golden oldies op tafel. Allereerst speelde ik San Marco weer eens. Ik had dit spel sinds 2004 niet meer gespeeld, maar dankzij mijn bezoek aan Venetië tijdens de vakantie  (lees hier mijn vakantieverslag) wilde ik het graag weer eens spelen.  Ik vond het heel leuk om de kaart van Venetië en verschillende Venetiaanse symbolen te herkennen op het bord. Het spel is een heerlijk verdeel en heers spel. De actieve speler trekt een aantal kaarten die allemaal het recht geven op leuke acties en verdeeld deze in net zo veel stapeltjes als er spelers zijn. Vervolgens mogen de andere spelers eerst een stapel kiezen en krijgt de actieve speler zelf de stapel die over blijft. Met de kaarten plaats en verplaats je blokjes op de verschillende eilanden (wijken) van Venetië zodat je bij de tellingen de meerderheid hebt. Ik houd van dit soort spellen, de regels zijn relatief simpel maar het spel zelf is uitdagend doordat je voor lastige keuzes wordt gezet. Ik hoop dat het niet weer 12 jaar duurt voor dit spel weer eens op tafel staat.

Het andere spel dat ik onder een dikke laag stof (figuurlijk gelukkig) uitgehaald is, was Goldbräu. Dit spel stond voor het laatst in 2006 op tafel. Ook dit is weer een spel met simpele regels, maar lastige keuzes. Je probeert in dit spel rijk te worden door te investeren in bierbrouwerijen en kroegen en deze vervolgens goed te besturen (terras vergroten, meer kroegen die bier van de brouwerijen waar jij aandelen in laten schenken, de super serveerster aantrekken en de dronkenlap juist wegsturen). Iedere ronde heb je de keus uit drie acties en als je de enige ben die een actie kiest, dan levert dat grote voordelen op. Je moet dus tegelijkertijd je eigen koers varen (dat doen wat voor jou het beste is), maar tegelijkertijd proberen in te spelen op wat je denkt dat de andere spelers doen zodat jij dat juist weer niet doet. Ik heb me weer prima met dit spel vermaakt en wist het deze maand zelfs twee keer op tafel te krijgen. Ik snap dat door het thema dit spel nooit echt internationaal is doorgebroken (het heeft wel een hele Duitse wat oubollige uitstraling), maar het is echt een heerlijk spel.

Er lag dan nog geen laagje stof op, maar ik was ook heel blij dat ik T.I.M.E stories weer op tafel kreeg. Ik heb dit bijzondere spel één keer met Niek gespeeld (lees hier het maandoverzicht van die maand), maar Niek vond het niet echt leuk en dus kon het spel onuitgespeeld terug de kast in. Gelukkig waren de collega’s waar ik eerst Pandemic Legacy mee gespeeld heb wel te porren om dit spel uit te proberen. Ik herinnerde me nog wel een paar dingen uit de verhaallijn, maar was gelukkig genoeg vergeten (en heb sommige dingen voor hen verzwegen). In T.I.M.E stories krijg je een bepaalde hoeveelheid tijd om een raadsel te ontrafelen. Het raadsel is alleen te moeilijk om het in één keer te ontrafelen dus je zult hetzelfde spel meerdere keren moeten doen en het iedere keer net iets slimmer moeten spelen om zo dichter bij de oplossing te komen. Ik heb met mijn collega’s al een afspraak ingepland om in augustus verder te spelen (eerst zitten er een paar vakanties tussen) en ik kijk er erg naar uit om verder te gaan. Wordt dus vervolgd!
 

Het laatste spel dat ik deze maand speelde was good old Pandemie. Ik speelde het samen met een vriendin die het voor het eerst deed en ik had het moeilijkheidsniveau dus laag gezet zodat ik haar de ruimte kon geven om het spel rustig te ontdekken. We wisten gelukkig te winnen en ze had het erg leuk gevonden. Ik vond het heel raar om Pandemie zonder de legacy toevoegingen te spelen. Ik miste de extra’s uitdagingen en mogelijkheden die Legacy bieden. Het spel voelde daardoor een beetje kaal en simpel.

Maar wat ik heel grappig vond was dat ik zag dat dit het 4.000^e spel was dat ik op Boardgamegeek heb geregistreerd. Bijna 10% van de entries komt voor rekening van Scrabble. Verder staan Dominion en Taipan op de tweede en derde plaats. Ik ben benieuwd hoe de lijst er uit ziet als ik mijn 5.000 spel registreer, maar dat moment zal nog wel een jaar of 3 op zich laten wachten.